De periode dat ik voor het eerst sex met mijn zus had, was niet bepaald de gelukkigste tijd van mijn leven. Mijn vriendin, Sjoukje, met wie ik vijf jaar samen had gewoond, was verliefd geworden op een collega. In een paar weken tijd was alles naar de klote gegaan. Ik had wel gemerkt dat er iets was. Van het ene op het andere moment was ze plotseling heel afstandelijk geweest. Als ik haar vroeg wat er aan de hand was, wimpelde ze me geïrriteerd af, maar ik wist dat het niet goed zat. Alles klapte op de avond dat ze ineens wel wilde praten. Een week of drie geleden was er ‘iets’ gebeurd tussen Sjoukje en haar collega Patrick. Ze was verliefd en er was geen weg terug meer. Ze trok diezelfde avond nog bij hem in.

Ze was pijnlijk eerlijk. Ja, tot een paar weken geleden was ze wel degelijk gelukkig met me geweest. Ja, Sjoukje en Patrick hadden sex gehad. Ja, ook een aantal keer tijdens lunchpauzes in ons appartement. Nee, het had geen zin om nog voor onze relatie te knokken.

Pijn, verdriet en woede kolkten door mijn lichaam en ik zei dat ik even frisse lucht nodig had. Ik moest er heel even uit, omdat ik even bang was dat ik mezelf anders niet in de hand zou kunnen houden. Toen ik goed vijf minuten later weer binnenkwam, was zij al weg. Toen ik haar wilde bellen, zag ik dat ze me een berichtje had gestuurd. “Ik bel je na het weekend”, was blijkbaar alles wat ze me nog te zeggen had.

Dat weekend heb ik voornamelijk door de stad gezworven. Thuis hield ik het niet uit. Overal waar ik keek zag ik in gedachten Sjoukje en haar collega de liefde met elkaar bedrijven. Niet dat buiten ronddwalen me veel afleiding bood. De gedachte dat zij zich op datzelfde moment prima vermaakte met een andere man verteerde me. Ik dacht dat weekend werkelijk dat ik gek zou worden.

Mijn zus op bezoek
Die zondagmiddag liep ik weer doelloos door de stad toen mijn zusje, Roos, me belde. Ze vroeg me waar ik was. Ik was totaal vergeten dat ze bij ons zou komen eten. Zo snel als ik kon liep ik naar huis en trof mijn zus geïrriteerd en koukleumend in het portiek van ons appartementencomplex aan. Haar irritatie maakte al snel plaats voor bezorgdheid toen ze me zag. “Wat is er met jou aan de hand?”, vroeg ze me met grote ogen. “Komt zo wel”, mompelde ik, terwijl ik de deur voor haar openhield.

Toen we een paar minuten later met een kop koffie op de bank zaten vertelde ik haar wat er gebeurd was. Ze vroeg niks, zei niks en liet me gewoon rustig mijn verhaal doen. Dat was precies wat ik nodig had, geen wijze adviezen of commentaar, maar gewoon een luisterend oor. Toen ik mijn verhaal gedaan had viel er even een stilte. Uiteindelijk vroeg ze hoe ik me nu voelde. Ik vertelde dat ik de hele dag nergens anders aan kon denken en dat ik het nauwelijks kon verdragen om thuis te zijn. Ze bood aan dat ik voorlopig bij haar in kon trekken, als ik wilde. Ze was vrijgezel, had twee kamers over en ze zou het best gezellig vinden. Ik zei dat ik erover na zou denken.

We bestelden wat te eten en praatten de rest van de avond over van alles en nog wat. Ik voelde me nog steeds klote, maar het deed me goed om in ieder geval een beetje mijn gedachten te kunnen verzetten. Dit was echter maar van korte duur. Toen Roos was vertrokken, keerde de stilte terug. Ik probeerde te gaan slapen, maar ik lag alleen maar te malen. Het idee dat Sjoukje nu bij een andere vent in bed lag, greep me zo bij de strot dat ik er fysiek onwel van werd. Ik probeerde wat aan mijn werk te doen, maar ik kon me natuurlijk geen minuut concentreren. Uiteindelijk heb ik me rond 3 uur in de nacht aangekleed en ben ik maar weer buiten rond gaan zwerven.

Een paar uur later stapte ik bij een koffietentje binnen dat altijd vroeg open ging, om een beetje op te warmen. Ik dronk twee koppen koffie en belde mijn zus wakker om te vragen of ik nog altijd welkom was. Als ik beloofde haar niet meer op zo’n achterlijk tijdstip wakker te maken, was ik meer dan welkom. Later op de ochtend pakte ik wat spullen in en vertrok naar het appartement van mijn zus. De dagen erna merkte ik dat Roos er alles aan deed om het me naar de zin te maken. Het werkte. Ik voelde me nog altijd niet best, maar ik vond weer wat rust, kon weer slapen en het was gewoon gezellig. Die dagen hoorde ik helemaal niets van Sjoukje en ik durfde haar niet te bellen.